Bliff ut dem Kotten

Der Wopperschlieper

Von Alfred Müller, * 1918 in Solingen

Düweder wor et, de Wopper geng open,
alles noch stell op den Höwen am Schlopen,
bluß en nem wengkscheíwen Hüsken wor Leïht.
„Frau, ech gönn schliepen; ech denk, datt et geïht!“

„Bliff ut dem Kotten, der Steïn löppt nu sierder! –
Mann, böß vernönfteg, besüch der dat Weder! –
Denk an din Lewen, de Wopper es huh!“
„Frau, wemme sterwe sall, stirft men ouch su!“

Butten wor Nädde, men hurt en der Schlappen
koum sinne Schrett op de Wopper aan tappen.
Half alt om Wegg op de Kotten erbaan
mackden der Schlieper e Spöönschen sech aan.

„Süch doch, wat mag hengerm Struuke do hucken?!
Schwart wie der Dud an nen Muken sech ducken?! –
Süch doch, do kieken twei Ougen erut –
glüöhnege Ougen, su gefteg on grut!“ –

„Bliff ut dem Kotten, der Steïn löppt nu sierder! –
Meïnden de Frau wall, sie sööch dech nit wiëder? –
Glöüf nit an’t Spuoken, us Katze sett do! –
Mißken, gangk heïm, loup dem Vader nit noh!“

Huh geng de Wopper alt üöwer ehr Uower.
Kault hong der Heih öm de Kleppen derbower.
„Für de Familleg doch bluß well ech gonn,
hann alt su lang keíne Krau mieh gedonn!“

„Hür doch, ne Kuuz, oder böß de am Dröümen!?
Röpt, wie men seht, für den Dud ut den Böümen! –
Meïnt et den schworkranken Nohber, dat Dier? –
Bliff ut dem Kotten, der Steïn löppt te sier!“

Eïseg, dat well em doch nit ut den Uhren.
Grieß spenxt der Heih öm Giewel on Muren.
„Eïsege Wegg, datt der Kuckuck dech hol! –
Hü ens, wat packt der an’t blo Kamesol!?“

Stief bliëfe stonn, on he follt met nem Taste,
bluß va nem Struuke en Schlouht hiël en faste.
„Bliff ut dem Kotten!“ De Mann schoot eneïn,
äwwer he geng – on do flog em der Steïn.